Het was een verhaal waar ik ruim 2 jaar aan gewerkt heb. Misschien is het mijn beste werk, zeker als je let op de vertel en schrijfkunst. Wat was ik er blij mee en toch, vlak hierna kwam de vraag naar boven: moest ik doorgaan met schrijven? Kon ik wel blijven schrijven op dit niveau? Wilde ik zoveel tijd bezig zijn om een boek naar ene hoger plan te stuwen? Ik werd toen bijna 53 jaar, toen het een vraag voor me werd: doorgaan met de liefde van mijn leven, het schrijven, of me openstellen voor een andere opdracht van God. Stel dat de Heer nog iets heel anders met me wilde ondernemen, zou ik daar dan gehoor aan willen geven? Het werd een vraag waar ik maanden in alle rust en stilte over heb nagedacht.
Nee, ik kreeg geen briefje uit de hemel met het antwoord. Maar beetje bij beetje werden mijn gedachten steeds bepaald bij iets waar ik nooit eerder van gehoord had of over nagedacht had. Ik was met mijn schrijvers en -huisvrouwen carrière ook niet bepaald gezegend met de juiste talenten om eens een heel nieuw internet-platvorm te beginnen.
Al ik moet uitleggen waar ik dagelijks mee bezig ben, zeg ik het vaak zo: 'Ik ging vloggen, nog voor het woord vloggen bestond'. Alleen een groot verschil met veel hedendaagse 'vloggers', het gaat bij de Bemoedigingssite niet om mij of andere mensen, maar het gaat om woorden van God om mensen hiermee een hart onder de riem steken.
Ik had een vraag en God begon te antwoorden. Heel stil en rustig en met een zekere regelmaat ontvouwde zich een plan.
Op een morgen werd ik wakker met het idee om via internet mensen te gaan bemoedigen. Daar had ik nog nooit van gehoord of over nagedacht. Wat een mogelijkheid! Toen de radio kwam, bedachten christenen Trans World Radio, toen de televisie kwam, kwamen KRO, NCRV en toen dat niet voldoende leek te zijn, ook de EO. En nu hebben we internet, Facebook, Instagram en ga zo maar door. Nog steeds willen christenen alle mogelijkheden gebruiken om de boodschap van God verder te dragen.
De naam 'Bemoedigingssite' werd langzaam geboren, gewikt en gewogen, van alle kanten kritisch bekeken door mij, maar ook door mijn man. Hij was de enige die dit innerlijke proces met me meemaakte.
Op een andere morgen werd ik gewekt, met: Doe het vrijdagmiddag. Wat later kwam ook de toevoeging er bij: Op vrijdagmiddag, nog voor de zon is onder gegaan. Huh, waarom juist dan? Misschien handig, zo net voor het weekend aan of zou het te maken hebben met Gods naderende Sabbath? Ik dacht zelf aan het laatste en naam het serieus. Dit werd het vaste moment, waar geen enkele week van is afgeweken.
Een andere Hemelse hint: Steek altijd een kaars aan en vertel erbij dat Ik het licht ben. Maar is dat niet een beetje teveel katholiek? Toen wist ik dat God Zijn woorden wilde geven aan alle gelovigen: katholieken, protestanten, vrije groepers, evangelischen, buiten kerkelijken. Houd je vizier gericht op allen. Het gaat God om iedereen die in Hem wil geloven en Zijn Woord als heilig en belangrijk ervaart.
Abonnees werven voor wederzijdse betrokkenheid, gratis, toegankelijk, en in alle vrijheid. Zelf regie houden over of je wel of niet ingeschreven wilt staan, of je wel of niet kijkt, hoe lang je kijkt, wanneer je kijkt. Zo geloven in de kwaliteit van Bemoedigen dat de volledige regie bij de kijker mag rusten en er nergens een addertje onder het gras ligt, waardoor ook neven belangen worden gediend. Alleen Gods Koninkrijk.
Het was alsof ik in die drie maanden steeds kleine richtlijnen kreeg, ook deze: In elke bemoediging moet Gods Woord open gaan. En als laatste zeker ook de beste richtlijn: Bemoedig in de Naam van Jezus.
Want in deze afgelopen jaren heb ik echt geleerd dat wij een filmpje maken en woorden doorgeven, maar dat het de kracht van God zelf is als mensen zomaar ergens door het luisteren en zien van de bemoediging aangeraakt worden door God. Dan zijn zelfs ook niet wij de bemoedigers, maar is God zelf de Bemoediger die werkt door dit werk heen! Grandioos is dat!
Goed, ik vertel je hoe langzaam, nu dus 10 jaar geleden, de Bemoedigingssite in me wakker is geworden.
wordt vervolgd...