We hebben er zo'n drie jaar over gedaan. Het was iets dat altijd wel een beetje door ons heen ging, steeds weer even boven kwam, maar dat ik maar al te graag naar de achtergrond drukte, zodat ik er zo weinig mogelijk over hoefde na te denken. 

Want... het leek me ondenkbaar:  de VBG Bethel in Drachten opgeven, en ons aansluiten bij een lokale kerk in ons dorp? Een gereformeerde kerk nog wel... Van kerk veranderen gebeurt meestal vanwege allerlei gewichtige en soms ook minder mooie redenen, maar het gebeurt niet zo vaak omdat je denkt dat God je "zendt".

We bezoeken vaak een gemeente die bij onze innerlijke behoefte aansluit: we willen ons er thuis voelen! We willen worden aangesproken, uitgedaagd, groeien, genezen en herstellen. We willen geestelijk leren denken, anders dan in de wereld. Dit is allemaal heel erg belangrijk voor geloofsverdieping en groei. Maar toch merkte ik dat ik hier anders over ging denken, of begon God zelf er anders over te spreken met ons? Onze weg is persoonlijk, en je kunt dit niet plakken op iedereen. Sommige mensen krijgen een opdracht  die anderen niet hoeven te maken.
Voor sommigen mensen - ook voor ons - wordt het tijd dat er een ander motief plaats maakt voor die "eerste eigen-behoefte-bevrediging". Deze verandering van denken kreeg plaats: Is de gemeente van God er nog steeds om jou te dienen en te voeden, zodat jij fijne opbouwende diensten beleeft, of ben jij zelf beschikbaar om het lichaam van Christus mee te dienen?

Dit dienstbetoon slaat niet alleen op de zondagmorgen, of op een taak hebben in de kerk, maar het dienen van het Lichaam van Christus wordt nog veel sterker gevonden in al die spontane en onverwachte ontmoetingen van gemeenteleden op straat, in het dorp, in de huizen, in de winkel, bij de bakker etc. Het samen optrekken slaat juist op het leven van alledag, dat is de kern van het gemeentezijn, van het samen Lichaam van Christus zijn! En dan blijkt dat als je in Roden woont, je andere mensen treft in het dorp, dan wanneer je in Drachten woont. Ons thuis is Roden, waarom dan ons geestelijk thuis ook niet in Roden? 

Ons denken werd langzaam anders en de bereidheid werd groter. Wim en ik vroegen ons steeds vaker af hoe het zou zijn als we op zondag in Roden naar de kerk zouden gaan? Als we ons bij de gelovigen hier in Roden zouden aansluiten? 

We kwamen al regelmatig 'op bezoek' bij onze dorpsgenoten in de (GKV) Open Hof in Roden. Aanvankelijk met wat schroom, maar we zijn ons hier steeds meer gaan thuisvoelen. Wim was er sneller uit dan ik. Hij heeft ook een gereformeerde achtergrond. Ik ben een "Pinksterkindje" en zo Evangelisch als wat, al heb ik er wel heel wat bij geleerd (uit die gevulde schatkamer) in de afgelopen jaren. Maar hoeveel waardering ik ook koesterde voor het reformatorische,  het leek me heel lang een brug te ver om het veilige nest van de Bethel te verlaten en zelf ook deel uit te gaan maken van een heuse geformeerde kerk. 

En toch.. en toch...
Ik ben er zelf nog verwonderd over, want het is toch gebeurd. Het is een groeiproces geweest waar we in alle rust mee bezig zijn geweest, tot de overtuiging in ons beider hart rijp was. Toen hebben we de keus gemaakt: nu niet langer dralen en aarzelen, maar gaan. Nadat we de beslissing hadden genomen, kwam ook de rust en vrede en vreugde over deze beslissing, alsof we het achter ons hoorden: Dit is de weg, wandel hier op! We zien uit naar wat ons wacht, we hebben er zin in! 

Ik realiseer me dat allerlei kerken jarenlang mensen hebben zien vertrekken naar een Evangelische gemeente. Voor hen moet dat elke keer een  pijnlijke uitstroom zijn geweest. Toch geloof ik dat ook deze uitstroom vaak het gevolg is geweest van Gods unieke en soevereine weg met mensen. De Here God wandelt door al onze verschillende kerken heen en weer, op zoek naar de beste manier om ons op te voeden als zijn kinderen. Gods liefde gaat naar ons allen uit. Als je een kerk uitgaat omdat je ergens niet mee eens, moet je nooit denken dat God je meteen volgt en ook die kerk verlaat. God blijft! God blijft zelfs als Hij het "theologisch" niet eens kan zijn met de leer, daar ben ik diep van overtuigd, anders zou er geen Lichaam van Jezus kunnen zijn. Het is "surely goodness and mercy", elke dag opnieuw, voor ons allemaal. 

Naast deze uitstroom zie ik ook duidelijk een weg terug: terug naar de kerk! Ja, misschien moet je terug uit die Evangelische setting naar een lokale kerk. Misschien geldt dit niet voor iedereen, maar misschien roept God toch meer mensen. 

Tegen dit licht kun je deze verandering van gemeente houden. We zijn de Bethel dankbaar voor de prachtige jaren die we gehad met hen samen. Zeker in de tijd dat onze kinderen tieners waren. We hebben het goed gehad. Mag onze Heer hen blijven zegenen en in hun midden zijn.  

De verandering maakt ook dat onze auto op zondag kan blijven staan. We lopen of we fietsen naar de kerk. We blijven zingen onderweg: "Surely goodness and mercy shall follow me all the days of my life."   

Gerry Velema